Człowiek ma to do siebie, że łatwo się przyzwyczaja. Nie tylko do samochodu, telefonu, mieszkania czy też miasta, ale i ludzi. Z czasem zapominamy o tym, jak wyglądało nasze życie bez wpływu danego czynnika, tym samym bagatelizując jego rolę. A zmiany są dobre i potrzebne. Naprawdę.
ŁAŁ, TO NIC NOWEGO
Wiem, że nie odkryłam właśnie Ameryki ani ogromnych złoży gazu ziemnego w Polsce, ba nie odkryłam nawet perfekcyjnej metody na namalowanie prostych kresek eyelinerem, ale tak, zmiany są dobre i to nie tylko do stymulacji pracy naszego mózgu. Pozwalają nam spojrzeć na daną sytuację z nowej perspektywy. W nowej jakości niczym w aparacie o lepszej rozdzielczości czasem po prostu widać wyraźniej. Lepiej. Chociaż zwykle ich nie lubimy, bronimy się przed nimi rękami i nogami albo unikamy niczym ognia, to często one same po prostu nas… dopadają. I wtedy jesteśmy bezsilni. Bo stary świat już nie powróci, bo poprzedniej codzienności już nie ma.
„Postęp jest niemożliwy bez zmiany, a ci którzy nie mogą zmienić swoich umysłów nie mogą zmienić niczego.”
George Bernard Shaw
NO DOBRA, ALE O CO CI CHODZI?
Nie przedłużając moich pseudo-filozoficznych wywodów, przejdę do sedna sprawy. Nie ma już Przygód mola książkowego – prostego bloga na blogspocie o specjalizacji recenzje książek. Jedyne, co z niego pozostało, to posty z niewyraźnymi obrazkami oraz pasujący do nazwy adres email. Bo od teraz jest carolinelivre – moja pierwsza, naprawdę moja własna strona, która właśnie rozpoczyna swój internetowy żywot. Nie wiem, czy tematyka bloga zmieni się diametralnie. Raczej nie. Na pewno nadal znajdziecie tutaj moje opinie o książkach, chociaż tym razem może w nieco innej formie. I jeśli wena mi dopisze, to garść refleksji oraz oczywiście postów z rodzaju o wszystkim i o niczym.
I PO CO TO?
Wiem, wiem, wszyscy mi to powtarzali, i to nie raz, nie dwa. Przecież Przygody mola książkowego są spoko. Szablon wygląda nieźle. Więc, o co chodzi? Przecież wcale nie musiałam się przeprowadzać, ale cóż, jako miłośniczka perfekcji w każdym calu, po prostu musiałam. Bo tak chciałam. I być może nadal, mimo moich usilnych starań nowe miejsce nie jest perfekcyjne i idealne, bo ideał zwyczajnie nie istnieje. Ciągle jest tu mnóstwo mniejszych i większych błędów, jak na przykład niepotrzebne ramki wokół zdjęć, ale … teraz dziwnym trafem jestem z siebie zadowolona. Podoba mi się tutaj i to jest dla mnie najważniejsze. Trudno, jakoś musicie się z tym pogodzić, ale mimo wszystko łudzę się, że chociaż część z moich dawnych czytelników nie przestanie mnie odwiedzać.
