SZYBCIEJ, SZYBCIEJ, BIEGNIJ!
Jestem w ciągłym biegu. Non stop krążę między domem i liceum, które znajdują się w różnych miastach. Robię milion rzeczy na raz w każdym momencie mojego dnia. Niczym perszing, zawsze w ruchu. Czas nudy i spokoju to wyjątek, na który rzadko mogę sobie pozwolić. Tylko, że czasem zwyczajnie mam wszystkiego dość. Dość biegu i walki z czasem, by zdążyć z nauką, zadaniami, pisaniem, czytaniem i masą innych rzeczy. Dość latania, biegania i wiecznego sprintu. Dość nerwów, stresu i niekończącej się frustracji, gdy wszystko idzie dokładnie nie po mojej myśli. Dlatego czasem muszę po prostu… zwolnić? Zwyczajnie wziąć oddech… i pomyśleć.
NUDA MNIE NUDZI
Nigdy nie lubiłam nudy i spokoju – w wirze zajęć czułam się po prostu w swoim żywiole. Pełna energii i podekscytowana nowymi wyzwaniami. A jednak z czasem coś się zmieniło. Pojawił się stres, ale nie ten motywujący i krótkotrwały, lecz ten codzienny i męczący. Wraz z nim w moim życiu zadomowiła się również swego rodzaju presja, by wszystko zrobić jak najlepiej. By każdą najmniejszą rzecz dopracować do perfekcji. By nie było fajnie, ale najlepiej, jak się tylko da. Jak widzicie, sama wykupiłam sobie bilet na wyścig szczurów, w którym wzięłam udział.
JA I BLOG?
Pomysł z pisaniem bloga niegdyś w mojej głowie pojawił się raczej spontanicznie. Z czasem pokochałam jednak pisanie o książkach i nie tylko. Skupiłam się więc na swoim celu, czyli rozwijaniu tego miejsca. Zmieniałam szablony, bawiłam się czcionkami, formami recenzji i próbowałam nowych postów. A wszystko po to, by zyskać czytelników i zwyczajnie być bliżej perfekcji. Perfekcji, która notabene nie istnieje. Po jakimś roku prowadzenia Przygód mola książkowego pojawiła się propozycja współpracy od jednego z wydawnictw, która dała mi ogromnego kopa do działania. Potem zaczęły pojawiać się nowe oferty i nowe możliwości, które chciałam jak najlepiej wykorzystać i za żadne skarby nie zmarnować żadnej z nich.
PRZYJEMNOŚĆ CZY PRZYMUS?
Niestety, nie zauważyłam jednak, że z czasem pisanie przestało być przyjemnością, a raczej pracą. Zaczęłam traktować je jako dodatkowe zajęcie czy też dodatkowy biznes, który ma przynosić zyski, a niekoniecznie radość i spełnienie. Nowe wpisy tworzyłam niczym maszyna, a każda recenzja przypominała poprzednią. Taka sama forma, czcionka i układ akapitów. A może nawet takie same sformułowania i zwroty? Nie wiem, nie sprawdzałam. W zeszłym roku zaczęłam jednak nową serię – o wszystkim i o niczym. Zwyczajnie poczułam dziwną potrzebę napisania o czymś więcej, niż najnowszej powieści. Z czasem tak bardzo polubiłam ten temat i tak dobrze zaczęło mi iść pisanie o innych rzeczach, niż książki, że… zaczęłam się poważnie zastanawiać. Nad sobą, blogiem i jego tematyką. Nad tym, że jakiś czas temu umyślnie zamknęłam się w jednym jedynym temacie, który może i kocham, ale który jednak mnie ogranicza. A to najgorsze, co mogłam zrobić.
A MOŻE BY TAK OD NOWA?
Kocham wolność, brak ograniczeń i nowe pomysły. Kocham to, że to ja wybieram temat i to ja piszę to, co myślę. Że nie naśladuję ani nie udaje nikogo. Że mogę być sobą, chociaż generalnie nie zawsze wiem, kim tak naprawdę jestem. Nie powiem, przyzwyczaiłam się do tego bloga, jego wyglądu, adresu, ale zwyczajnie czuję potrzebę zmian. I może nie chcę rozstawać się z tym miejscem, ale… tak chyba zrobię. Chciałabym zacząć coś innego, może niekoniecznie od nowa. Chciałabym zacząć na własnej domenie coś, co na pewno będzie moje. Moje, moje i tylko moje, a nie tak naprawdę należące do blogspota. I nie zrozumcie mnie źle, nie zamierzam rezygnować z pisania o książkach. Planuję jedynie nieco zwolnić, przemyśleć wszystko i być może coś zmienić. Ale o tym już nie dzisiaj.
