A MOŻE PO PROSTU MYŚLĘ ZBYT DUŻO?
Nie wiem, czy znacie mnie na tyle dobrze, czy nie, ale mam tendencję do myślenia za dużo. Zdecydowanie za dużo. Od niepamiętnych czasów lubię powracać myślami do sytuacji z przeszłości i zastanawiać się nad tym, jak teraz postąpiłabym w danym momencie mojego życia. Uwielbiam analizować każde wydarzenia, w którym brałam udział, rozkładać je na części dziesiętne, setne i tysięczne. Nie przypominam sobie, czy kiedykolwiek wspominałam o tym na blogu, ale męczy mnie fakt, że niebawem skończę 18 lat. Ba, od jakiegoś czasu mam obsesję na tym punkcie, której większość znanych mi osób po prostu nie rozumie. Trudno im uwierzyć w to, że ja wcale nie mam ochoty na bycie pełnoletnią i tyle… Brzmi zastanawiająco? Zapraszam dalej 🙂
ALKOHOL I PAPIEROSY TO NIE TOWAR DEFICYTOWY
To ciekawe, ale większość młodzieży niezwykle emocjonuje fakt, że po 18 mogą legalnie pić alkohol i palić papierosy. Chełpią się tym i chwalą jakby to była jakaś nagroda i wyróżnienie życia. Kompletnie tego nie rozumiem. Przecież tego typu używki nie są obecnie towarem deficytowym jak w czasach PRL-u, a można je dostać w prawie każdym sklepie. Codziennie dostaję od wielu osób snapy, na których jedyne co widać, to wódka lub otwarta paczka marlboro. I tu nie chodzi wcale o to, że jestem osobą nadmiernie religijną albo abstynentką, ale… hej, spokojnie. Można się czasem czegoś napić, nawet można zapalić, bo to wszystko jest dla ludzi, ale żeby od razu robić z tego publiczne wydarzenie? Nie, dzięki. Mnie to po prostu jakoś nie interesuje, być może dlatego, że nie jestem raczej osobą udzielającą się towarzysko i nie zamierzam w nocy z 23 na 24 czerwca rzucić się w wir zakrapianych imprez. Urodziny zapewne będę świętować(?) siedząc samotnie w pokoju pełnym książek jak na aspołecznego książkoholika przystało.
 |
| źródło |
PRZECIEŻ I TAK NIC SIĘ NIE ZMIENIA
No własnie, to święta prawda. W chwili osiągnięcia pełnoletności nie przybędzie do mnie wróżka niczym z Kopciuszka i nie przemieni mnie w piękną królewnę. Gdy byłam młodsza, zawsze naiwnie wierzyłam w to, że w wieku 18 lat idzie się na studia i zaczyna się własne życie na swój własny rachunek. Już widziałam siebie w roli typowej business woman w czarnej, ołówkowej spódnicy i niebotycznie wysokich szpilkach, która dumnym i pewnym siebie krokiem zmierza na wykład, a za nią biegnie tłum adoratorów. W prawdziwym życiu taka sytuacja raczej nie będzie mieć miejsca. Co najwyżej, to po 18 mogę jedynie liczyć na dodatkowe zmarszczki pod oczami (z chronicznego niewysypiania się) oraz dodatkowe 5 kilogramów na wadze (z miłości do jedzenia). I nie, nie zamierzam nagle uciekać z domu, wyprowadzać się ani brać udział w hucznych imprezach, bo to zwyczajnie nie moje klimaty.
 |
| źródło |
TRZEBA SIĘ WRESZCIE OGARNĄĆ
Liczba 18 przypomina mi również o tym, że już niedługo przyjdzie czas podejmowania wielkich decyzji. Może nie takich ogromnych, ale kluczowych i mających duży wpływ na swoją przyszłość. A ja nadal jestem niezdecydowana i zwyczajnie nie wiem, kim tak naprawdę chcę być. Nie mam pojęcia, jakie przedmioty będę zdawać na maturze, ani tym bardziej na jakie studia się wybiorę. Chciałabym mieć więcej czasu do namysłu, tymczasem zegar tyka coraz szybciej. Gdybym tylko mogła, zostałabym dłużej w liceum, tak, aby spokojnie przemyśleć to i owo. Oczywiście, nie zamierzam nie zdać do kolejnej klasy i tym sposobem odłożyć maturę o rok. Jednak perspektywa dokonania wyboru nie wywołuje u mnie entuzjazmu, a jedynie strach przed odpowiedzialnością i konsekwencjami wynikających ze złych decyzji, których chciałabym uniknąć.
 |
| źródło |
DOROSŁOŚĆ = RUTYNA
Nie oszukujmy się, moje dzieciństwo dobiega już końca. Teraz za swoje błędy nie mogę zrzucić już winy na nikogo innego, prócz siebie samej. W tym momencie mojego życia (jak to dziwnie brzmi) chyba powinnam stać się poważną, dojrzałą i odpowiedzialną osobą, która sama o sobie decyduje. Mam wrażenie, że wymaga się ode mnie rezygnacji z zabawy na przykład z blogowaniem i czytaniem fantastyki przeznaczonej dla młodszych osób. A ja osobiście uważam, że są rzeczy, z których nie da się wyrosnąć. Myślę, że w głębi duszy zawsze pozostanę dzieckiem zakochanym w poznawaniu innych, książkowych światów i spędzającym czas głównie na marzeniu oraz budowaniu domków z klocków LEGO. I mam nadzieje, że nic tego nie zmieni.
 |
| źródło |
Boję się również tego, że za 10 lat obudzę się i nagle dojdę do wniosku, że nie poznaję siebie. Że nagle straciłam sprzed oczu wszystkie swoje marzenia i stałam się kimś, kogo szczerze nienawidzę. Że zapomniałam o swoich priorytetach, że zagłębiłam się w rutynie codzienności. Zdaję sobie sprawę z tego, że życie nie jest różowe, a ekscytujących wrażeń nie przeżywamy na co dzień… Ale ja chcę poznać świat, doświadczyć niesamowitych rzeczy, a nie utonąć w monotonii i melancholii, zatracić się w ośmiogodzinnej pracy, która nie przynosi mi satysfakcji, a jedynie znużenie i marną pensję. A tak chyba wygląda prawdziwa dorosłość, prawda?
Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi, ale niewielu z nich pamięta o tym. ~Mały Książę, Antoine de Saint-Exupery
TO I TAK SIĘ WYDARZY
Wiem, że ukończenie 18 roku życia to coś, czego nie jestem w stanie przeskoczyć ani magicznym trafem ominąć. I tak, zdaję sobie sprawę z tego, że upływ czasu to coś, na co nie mam wpływu i czego nie mogę zmienić, a jedynie spokojnie zaakceptować. Trzeba się tylko tego nauczyć, a to wbrew pozorom nie jest dla mnie tak łatwe, jakby się mogło wydawać (przynajmniej dla mnie).
DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM TYM, KTÓRZY DOTARLI DO KOŃCA TEGO POSTA.
BĘDZIE MI MIŁO, JEŚLI WYRAZICIE SWOJE ZDANIE NA TEN TEMAT W KOMENTARZACH 🙂
___________________________________________
Na wszelki wypadek dodaję również, że ten tekst nie miał na celu obrazić ani znieważyć żadnej ze znanych lub nieznanych mi osób, a jedynie wytłumaczyć niektórym moje obawy dotyczące osiągnięcia pełnoletności oraz niejako zwrócić uwagę na problem mody na używki wśród młodzieży.
