CO TO ZA CYKL?
O wszystkim i o niczym to niesprecyzowany cykl postów, w których piszę o tym, co akurat leży mi na sercu, co mnie męczy lub chodzi mi po głowie. Ostatnim razem były to podróże, tym razem będzie co nieco o mojej licealnej rzeczywistości. Chociaż to chyba troszkę za dużo powiedziane. Bo będzie o mnie i moich planach, a może bardziej ich kompletnym braku.
MŁODOŚĆ?
Wszyscy mówią o tym, jaka ta młodość jest piękna. Ludzie często powtarzają, jak chętnie wróciliby do tego czasu, gdy mieli po naście lat. Niestety, zapominają również o tym, że młodość to czas wyborów. Czas poszukiwania właściwiej ścieżki, która zaprowadzi nas do szczęścia. Czas podejmowania decyzji dotyczących przeszłości. Czas mylenia dróg i niezdecydowania. Czas porażek przeplatających się z sukcesami.
Od dłuższego czasu na myśl o tym, że jestem już w drugiej licealnej, czuję lekki niepokój. Boję się wielu, nie do końca zrozumiałych rzeczy, które postanowiłam spisać. Może to pozwoli spojrzeć mi na to z innej perspektywy.
ZARAZ, ALE OD POCZĄTKU
Wybierając profil w liceum miałam niemały problem. Nijak nie mogłam znaleźć niczego dla siebie. Jestem dosyć dobra (przynajmniej tak mi się wydaje) w językach obcych, ale nie ma profilu z samymi takimi rozszerzeniami. Najpierw chciałam iść na profil humanistyczny, ale brakowało tam angielskiego. Potem myślałam o dwujęzycznym biol-chem-ie, który był jednak bardziej skierowany do osób pragnących iść na medycynę. I tak wylądowałam na mat-geo-ang, który przede wszystkim miał rozszerzony pierwszy język obcy oraz zwiększoną liczbę godzin drugiego. Z matematyką nigdy nie miałam problemów, więc wydawało się być okej. Szybko okazało się jednak, że wcale nie jestem tak dobra, jak myślałam. Pierwszy raz w życiu, UCZYŁAM SIĘ MATEMATYKI. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, wszystko wynosiłam z lekcji. Trudno było mi się również przyzwyczaić do tego, że mimo wielu starań, najczęściej kończyłam z 3+. Z angielskim i niemieckim nie miałam na szczęście problemów, czego nie mogę powiedzieć o podstawowym polskim. Czytanki ze zrozumieniem (CR-ki) okazały się dla mnie przekleństwem, a moje oceny przypominały sinusoidę (1,4,1,5…). Na koniec roku udało mi się jednak wystarczająco zmobilizować na to, żeby zakończyć pierwszą klasę z czerwonym paskiem.
 |
| źródło |
A TERAZ?
Teraz jestem w drugiej klasie. W magiczny sposób zniknęła połowa moich zwykłych przedmiotów, zostawiając jedynie osiem. Matematyka, geografia, angielski, niemiecki, polski, historia, wf i religia. Koniec. Niestety, jest to dobra opcja dla osób zdecydowanych, co będą robić w przeszłości. Ja do nich nie należę. A uwierzcie mi że, chciałabym.
Jestem odwiecznie niezdecydowana. Podoba mi się tak wiele, że naprawdę nie wiem, co chcę robić później, na jakie studia iść i przede wszystkim – co zdawać na maturze. Waham się pomiędzy trylionem różnych opcji, różniących się prawie wszystkim. Od informatyka, przez psychologa i trenera personalnego. Od księgowego, przez geodetę, aż po tłumacza. Od biurokraty, przez przedszkolankę i dziennikarkę, aż po bibliotekarkę.
Nie wiem nic, nic nie wiem. Albo inaczej. Przynajmniej wiem TYLE, że nic nie wiem.
Cały czas boli mnie to, że po prostu nie wiem, nie wiem, kim chcę być. Nie wiem, co chcę zdawać na maturze. Nie wiem, czego chcę się uczyć. I nie wiem, czy jestem na dobrym profilu, w dobrym miejscu, na dobrej drodze. NIE WIEM.
A MOŻE INACZEJ?
Ale z drugiej strony wiem, co nadal pragnę robić. Chcę prowadzić bloga. Chcę czytać książki, poznawać nowe gatunki i pisać coraz lepsze recenzje. Chcę spotykać nowych ludzi, uczyć się nowych języków obcych i próbować nowych rzeczy. Chcę poznawać nowe miejsca i kraje, ich kulturę i obyczaje. Chcę marzyć. Jeszce więcej marzyć i wyobrażać sobie wiele rzeczy. Chcę kochać, nie zapominać o ważnych dla mnie osobach. Chcę być sobą, nieważne, że do końca nie wiem, kim jestem… To tyle na dzisiaj.
