Jak pewnie wspominałam już na blogu nie raz nie dwa; w trakcie roku szkolnego jestem przyzwyczajona do bycia w ciągłym ruchu. Do ciągłego zamieszania nie tylko w domu, ale i w szkole, do napiętego do granic możliwości grafiku i niekończącej się liczby rzeczy do zrobienia teraz, dzisiaj, najlepiej w tym, konkretnym momencie. I nieważne, że doba ma tylko 24 godziny, bo jakoś trzeba to wszystko upchać, zmieścić i ze wszystkim zdążyć, innej metody nie ma.
WAKACJE, WAKACJE, WOLNE!
Dlatego gdy zaczynają się wakacje, zwyczajnie nie wiem, co ze sobą zrobić ani gdzie się podziać. Czuję się co najmniej dziwnie, bo… nikt nie każe mi się uczyć, odrabiać całej masy zadań domowych, przygotowywać prezentacji, projektów, a jedynie zajmować młodszą siostrą codziennie. Nagle gdzieś zniknął cały stres, nie mam też pojęcia, gdzie podziała się presja i nacisk, by zawsze dać radę. Ping! Nie ma!
A ja chyba z przyzwyczajenia czuję potrzebę wykorzystania każdej minuty. Nie, przepraszam, każdej najmniejszej nanosekundy, która przecież ta również się liczy. Bo w tym czasie może się zmienić moje życie, prawda?
ALE ODPOCZNIJ SOBIE!
I gdy tak siedzę, myślę i zwyczajnie nic nie robię, to mam wyrzuty sumienia. Przecież mogłabym się ruszyć. Przeczytać 30 pożyczonych dawno temu książek, napisać 100 zaległych recenzji, nauczyć się kolejnego języka obcego, spalić milion kalorii, umyć podłogę, poprasować, zrobić porządek ze starymi podręcznikami, ale… zwyczajnie mi się nie chce, choć z drugiej strony nudzi mi się w domu i za niedługo dostanę kociokwiku… I chyba muszę znaleźć jakąś magiczną metodę na pełen sprzeczności syndrom „chciałabym a mi się nie chce”, żeby nie zmarnować tych 2 miesięcy, które z pewnością szybko miną.
