Dzisiaj obchodzę swoje 19 urodziny i, o dziwo, nie przeraża mnie to. Inaczej było w zeszły roku, kiedy dużo wcześniej męczyły mnie nieco irracjonalne obawy dotyczące osiągnięcia pełnoletności. I tak sobie myślę, że od tego czasu teoretycznie niewiele się zmieniło, chociaż z drugiej strony – zmieniło się bardzo wiele.
DLACZEGO NIE?
W zeszłym roku chyba nikt nie rozumiał tego, jak można nie chcieć mieć osiemnastu lat. Wszyscy chcieli. Tylko nie ja. Próbowałam trochę wytłumaczyć swoje obawy we wpisie 4 powody, dla których nie chcę być pełnoletnia, który czytam teraz z uśmiechem na ustach. Nie dlatego, że był bezsensowny. Nie dlatego, że mam jakiekolwiek powody, by się go wstydzić. Dlatego, że czasem lubię cofnąć się wstecz i sprawdzić, ile się zmieniło. Niby nic, a jednak wiele. I tak sobie myślę, że chyba najbardziej w tych osiemnastych urodzinach przerażał mnie fakt, że wypadałoby mieć jakikolwiek plan na życie. Jakikolwiek pomysł, co zdawać na maturze i na jakie studia pójść. Po roku utwierdziłam się w przekonaniu, że spróbuję tego, co od dawna chodziło mi po głowie – filologii norweskiej. Bałam się również tego, że utknę w rutynie codzienności i stracę sprzed oczu wszystkie marzenia na rzecz codziennej bieganiny. Póki co jeszcze się to nie wydarzyło i mam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.
TAKA SAMA
To przecież ja – ta sama Karolina, tylko z jednym rokiem więcej na swoich barkach. Tak samo lubię porządek i czarną herbatę. Tak samo nie wyobrażam sobie życia bez książek i tak samo regularnie wracam do mojej ulubionej płyty Beneath Your Skin OMEM. Tak samo prowadzę codzienny kalendarz i tak samo irytuje mnie manipulacja w połączeniu z szantażem. Tak samo uwielbiam chodzić w trampkach i tak samo pięknie pachnie dla mnie powietrze zaraz po deszczu. Chyba tak samo nie umiem gotować i tak samo wzruszam się przy różnych piosenkach lub wierszach. Mam tak samo lodowate ręce w zimie i tak samo lubię myśleć na głos po angielsku/niemiecku. Tak samo kocham moją młodszą siostrę i tak samo chętnie robię zdjęcia. Tak samo gubię się i odnajduję. Tak samo pytam się siebie, co właściwie robię na tym świecie. Tak samo zastanawiam się, jaki sens ma życie i tak samo dalej nie wiem. Może tak samo błądzę, choć może nie jestem tego teraz świadoma. Bo to wciąż ja, bo wciąż jestem tą samą Karoliną.
ALE JEDNAK INNA
Mam wrażenie, że dzisiaj wszystko jest trochę inne niż jeszcze rok temu. Że zmieniłam perspektywę, a może nałożyłam bardziej różowe okulary. I chociaż nie zawsze było kolorowo – czasem miałam wrażenie, że są tylko odcienie szarości, to dzisiaj słońce wygląda zza chmur. Może ma to związek z tym, że wiele rzeczy, których obawiałam się w ostatnim czasie, już za mną. Na początku obecnego roku szkolnego pisałam tutaj, że boję się nie tylko matury i egzaminu na prawo jazdy, ale i samej klasy maturalnej, która rzeczywiście okazała się niezwykle wyczerpująca i stresująca. Tak samo „egzamin dojrzałości”. Ale jednak, mimo czasem trochę paraliżującego strachu, jakoś przetrwałam, jakimś cudem nie umarłam ze stresu. I wierzę w to, że zdałam (i w to, że za tydzień nie przeżyję ogromnego rozczarowania wynikami).
W trakcie ostatniego roku wiele się wydarzyło. Mogę śmiało powiedzieć, że jestem bogatsza o nowe doświadczenia. Spotkałam wielu ludzi, którzy wnieśli dużo do mojego życia. Niektórzy przyszli na chwilę i wywrócili je do góry nogami, z niektórymi po jakimś czasie trzeba było się pożegnać, a niektórzy po prostu zniknęli. Zdarza mi się za nimi tęsknić, ale wiem, że najwidoczniej nasze proste nie mają zbyt wiele punktów wspólnych. Doceniam jednak przede wszystkim tych, którzy zostali w nim trochę dłużej,tych, którzy mnie wspierają i mi pomagają. Którzy wywołują uśmiech na mojej twarzy i którzy nie boją się mi powiedzieć, że jestem w błędzie. Którzy pokazują mi, że jestem dla nich ważna i którzy wmawiają mi, że „będzie okej”.Oprócz tego zdecydowałam się dołączyć do Redakcji BB i do tej pory zastanawiam się, dlaczego właściwie zrobiłam to tak późno. Podsumowując cały ostatni rok w kilku słowach – nie było łatwo. Nie było lekko. Tak to już chyba bywa, że radość przeplata się ze smutkiem, sukcesy z porażkami i uśmiechy ze łzami. Mam jednak nadzieję, że te wszystkie przeszkody, te wszystkie bariery i połamane drzewa na drodze do czegoś się przydały, czegoś mnie nauczyły, nie złamały, ale wzmocniły. I chociaż potykam się na nich i upadam, waham się i boję, to gdzieś po cichu wierzę. Wierzę w to, że nawet, jeśli ostatnio było źle, to wcale nie znaczy, że jutro nie będzie dobrze. I choć przyszłość to dla mnie nadal wielka niewiadoma, to dzisiaj to nie powód dla mnie, by się martwić. Zawsze mogę to nadrobić jutro.
Sto lat kochana wszystkiego co najlepsze i najpiękniejsze! 🙂 Ja też lubię się cofnąć, spojrzeć na siebie sprzed lat. Okres studiów uważam, za zwrotny w swoim życiu, niemal wszystko się zmieniło, niektóre rzeczy na lepsze, ale inne na gorsze. 🙂 Ale różowe okulary się przydają, żaden kolejny rok też nie będzie łatwy i lekki, ale możemy witać go z uśmiechem mimo to. Szkoda życia na stresy, i tak będziemy ich miały mnóstwo. 😉
Dziękuję! Studia dopiero przede mną, mam jednak nadzieję, że to również będzie ciekawy okres w moim życiu…
Będzie. 🙂 studia to niesamowity czas, mnie pozwolił się ogromnie zdystansować, na wiele rzeczy patrzę teraz przez palce i dużo więcej rzeczy mnie cieszy i niewielu już się boję, ogromnie życzę Ci tego samego. 😉
Brzmi super 😉
Wszystkiego Najlepszego kochana :* Mnie w tym roku czekają takie rozmyślania bo kończę właśnie tą magiczną 18 i szczerze powiedziawszy nadal chcę być dzieckiem a z drogiej strony chcę już mieć te 18 lat więc jestem mocno nie zdecydowana 😀 Tak czy siak nie mam na to większego wpływu i i tak w końcu stanę się pełnoletnia 😉
Pozdrawiam serdecznie i jak będziesz miała chwilkę wpadnij też czasem do mnie 😉
https://karola8399.blogspot.com/
Dziękuję! Ja akurat zdecydowanie nie chciałam dorosnąć, chociaż prawda jest taka – wiek nie ma nic wspólnego z tą prawdziwą dojrzałością, a magiczna osiemnastka nic nie zmienia…
Wszystkiego co najlepsze Kochana 🙂 19 lat to jeszcze nic, studia to też nic 🙂 najważniejsze jest zdrowie, a także chwile i to je celebruj 😉 reszta się ułoży :*
Dziękuję :*
Sto lat, sto lat! Wszystkiego, co najlepsze. 🙂
Kurczę, niby każdego roku przeżywamy tylko jeden rok (filozofia godna Paulo Coelho, wiem), a jednak ja właśnie ten między 18 a 19 urodzinami wspominam jako najbardziej szalony i zmieniający w moim życiu najwięcej. Miałam podobnie jak Ty – przy okazji osiemnastki presja decyzji, poczucie że muszę wiedzieć, a rok później różowe okulary. I dobrze, i pięknie, bo bez tego nie podjęłabym tak wielu ważnych decyzji.
Studia to będzie piękny czas, cokolwiek by się nie działo. 🙂
Dziękuję 🙂
Jesteś teraz w pięknym wieku – korzystaj z tego, ile wlezie, bo zanim się obejrzysz, będziesz opowiadała wnukom o swoim życiu… 🙂
Postaram się 😀
Mnie również przeraża to, że kompletnie nie mam planu na życie, ale pewnie w końcu to się zmieni 😉 Trzymam kciuki, aby wyniki matur były zadowalające dla Ciebie 🙂
Dziękuję Ci bardzo 😀
Spóźnione sto lat 🙂
https://holding-some-books.blogspot.com/
I spóźnione dziękuję 🙂
[…] się rozejrzeć za jakimś nowym serialem… 23 czerwca obchodziłam też swoje 19 urodziny i tutaj napisałam kilka słów o tym. Wczoraj odebrałam też swoje świadectw maturalne. Generalnie […]
Gratuluję decyzji odnośnie filologii norweskiej. Sama niedawno zaczęłam uczyć się tego pięknego języka.
Każdy kolejny rok sprawia, że stajemy się mądrzejsi, bardziej wrażliwi, mamy więcej doświadczenia. Myślę, że to właśnie jest powodem inności, o której piszesz. A to, że odczuwasz zmiany, świadczy tylko o tym, że nie stoisz w miejscu, że się rozwijasz. I to jest piękne. 🙂 Życzę Ci kolejnego roku dobrego dla Ciebie, wielu sukcesów i powodzenia na studiach. Bądź szczęśliwym człowiekiem. 🙂
Aleksandra
Masz rację – to dobrze, że czuję zmiany i powinnam się z tego tylko cieszyć 🙂
Dziękuję za życzenia!
Ja czasem nie wierzę jak ten czas leci. Najśmieszniej jest jak widzę młodsze siostry moich koleżanek. i uświadamiam sobie, że ja już kurcze stara jestem, chociaż mam dopiero naście lat.
xoxo
L.
O tak, zdarza się..