Dlaczego zaczęłam czytać ten utwór ?
Książka Beth Revis przyciągnęła mnie nie tylko interesującą okładką, ale także opisem. Pomysł wydawał się ciekawy i nieco nowatorki. A jak było naprawdę ? O tym za chwilę.
Co nieco z fabuły
Amy to zwykła 17-latka, która mieszka w Stanach Zjednoczonych. Jej rodzice wykonują na co dzień ważne zawody : matka jest specjalistą od spraw genetyki, a ojciec od dowodzenia. To wszystko sprawia to, że zostają zakwalifikowani do pewnej misji.
Musisz zrozumieć, że twoi rodzice, numer 40 i 41 są niezastąpieni. Oboje dysponują specjalistycznymi umiejętnościami, które będą nam potrzebne po lądowaniu. Bez ich wiedzy i pomocy nie poradzimy sobie na etapie rozwoju Centauri-Ziemi.
Jej cel stanowi zaludnienie nowej planety. Podróż ma potrwać 300 lat. Aby przetrwać ten okres, ludzie są zamrażani w komorach kriogenicznych. Dziewczyna stoi przed trudnym wyborem. Może lecieć wraz z rodzicami, aczkolwiek otrzymała też możliwość pozostania na Ziemi. W końcu decyduje się na hibernację razem z najbliższymi, mimo, że ci tego od niej nie wymagają.
Byłam zakuta w lodzie. Byłam lodem. J e s t e m lodem.
W tym momencie zaczynają się koszmary dziewczyny. W pewnym sensie nadal jest świadoma, a chyba nie tak powinno być.
Czasem mam wrażenie, że coś jest nie w porządku. Że nie powinnam być aż tak świadoma. Zaraz potem zdaję sobie jednak sprawę, że ta świadomość trwa tylko moment i w tej samej chwili zapadam w kolejny sen.
Pewnego dnia Amy budzi się. Ktoś odłącza ją od maszyny podtrzymującej jej funkcje życiowe. Na szczęście w porę znajduje ją Starszy.
A jeśli jestem martwa ? […] Spędzę całą wieczność uwięziona w martwym ciele. Bo poza nim niczego nie będzie. Utknę na zawsze wewnątrz samej siebie. Chcę krzyczeć. Chcę otworzyć oczy, obudzić się i nie być sama ze sobą, ale nie mogę. Nie mogę.
Cudem udaje jej się przeżyć. Okazuje się, że nadal przebywa na statku kosmicznym. Tutejszy świat w pierwotnym zamyśle miał przypominać Ziemię. Tylko, że Słońce to wielka lampa, która świeci i gaśnie o wyznaczonych porach. Nie ma księżyca,a gwiazdy to małe diody.
Gwiazdy były kłamstwami. Przez chwilę je miałem, ale nie były prawdziwe.
 |
| źródło |
Deszcz to woda lejąca się raz na jakiś czas ze specjalnych natrysków. Nawet ziemia wygląda inaczej. Kamyki są prawie identyczne. Jednym słowem : nic nie jest takie, jak kiedyś.
Statkiem rządzi despotyczny Starszy. To on kontroluje zachowania większości pasażerów i decyduje o wszystkich sprawach związanych z podróżą.
Miałam dziwne wrażenie, że staruszek nawet nie kiwnie palcem, by zapewnić komukolwiek bezpieczeństwo.
Jego następca to Starszy, który wydaje się godny zaufania 17-latki. Amy musi jednak uważać na to, z kim się zadaje i, co czym mówi. Bowiem na pokładzie grasuje morderca, który w bestialski sposób zabija ludzi poddanych hibernacji. Zbrodnie zdarzają się coraz częściej. Z tego powodu młoda dziewczyna i Starszy rozpoczynają śledztwo.
Kto zabija zamrożonych ?
Jaki jest jego motyw ?
Wnioski dotyczące naszej przyszłości
Utwór Beth Revis dostarcza nam wielu przemyśleń dotyczącej naszej przyszłości.
Z dnia na dzień odkrywamy coraz to nowe technologie. Wytwarzamy nowe przedmioty. Uczymy się coraz więcej o otaczającym nas świecie. A wszystko to po to, by ułatwić życie ludzkości. Tylko czy aby na pewno ? Kontakt z innymi zapewniają nam portale społecznościowe. Poczucie spełnienia daje nam liczba lajków. Przygody to nowa gra komputerowa. Bliskość znajdujemy w łóżku z nieznajomą/ nieznajomym.
To nie jest normalne, ludzie się tak nie zachowują. Oni się nie kochają, tylko parzą.
Nie szukamy miłości, przyjaźni, poczucia bezpieczeństwa. Po co nam uczucia, skoro wszystko komplikują ? Po co nam nadzieja, matka głupich ? Do czego przyda nam się wiara w lepszą przyszłość ? Niczym w piosence Sylwii Grzeszczak umiera świat na brak miłości. Za niedługo staniemy się robotami mechanicznie wykonującymi polecenia. Bez uczuć. Bez strachu.
Tylko czy aby na pewno szczęśliwi ?
Kolejny problem, to nasze wybory. A konkretnie jeden z nich : między prawdą a kłamstwem. Zawsze wybieramy to drugie. Lubimy sny na jawie, łatwiej nam uwierzyć w cud, niż w coś, czego nie chcemy, nie akceptujemy i staramy się wyrzucić ze swojej głowy.
Daj im migoczące światełka, a nazwą je nadzieją.
Daj im nadzieję, a zrobią dla ciebie wszystko.
Moja ostatnia myśl dotyczy tego, że nie doceniamy tego, co mamy. Wydaje nam się bowiem, że otrzymaliśmy to na zawsze. Dopiero, gdy to tracimy, zdajemy sobie sprawę, ile dla nas znaczyło.
Żeby zrozumieć jak ważne jest niebo, musiałam je najpierw stracić.
Tak, jak Amy, która dopiero na pokładzie statku zauważyła, ile znaczy dla niej Ziemia. Jak bardzo kocha słońce, gwiazdy, niebo, chmury i deszcz. Jak bardzo zależy jej na tym, co z pozoru jest normalne.
Co sadzę o tej pozycji ?
Ciężko jest mi ocenić ten utwór. Początek był według mnie dosyć słaby i ciężko mi było przez niego przebrnąć. Dopiero, gdy akcja nabrała tempa, W otchłani zaczęło mi się podobać. Wstrząsnęły mną opisy zachowań ludzi na statku. Zainteresowała mnie fabuła. A przede wszystkim skłoniła do przemyśleń. Może ocena jest nie adekwatna do treści, ale cóż. Dla mnie najważniejsze są wnioski z lektury, wartka akcja i ciekawi bohaterowie. A to tutaj znalazłam.
Moja ocena : 7/10
W otchłani | Milion Słońc | Cienie Ziemi
Co sądzicie o twórczości Beth Revis ?
Może udało Wam się przeczytać jej kosmiczną trylogię ?
